Is í seo an tseachtain dheireanach sa téarma i gcuid mhaith de na hinstitiúidí tríú leibhéal trasna na tíre: uair na dea-aimsire. Bíonn tascanna le críochnú ag na mic léinn agus bíonn an freastal ar na ranganna i gcónaí níos fearr nuair a bhíonn scrúdú le déanamh acu.
Ba mhac léinn mé uair amháin agus tuigim go maith saol an mhic léinn: iad ag críochnú tascanna ag an nóiméad deireanach, ag crá na dteagascóirí agus na léachtóirí le ceisteanna, agus ag iarraidh cothromaíocht a bhaint amach idir staidéar a dhéanamh agus scíth a thógáil.
Ach tá difríocht mhór amháin idir mic léinn teanga agus mic léinn roinnt ábhar eile. Ní rud í teanga is féidir a fhoghlaim taobh istigh de sheachtain, de choicís, de mhí, nó de bhliain. Tógann sé cúpla bliain ar an mac léinn teanga a fhoghlaim go maith, go háirithe mura bhfuil ach seisiún amháin in aghaidh na seachtaine aige/aici.
Tugaim an chomhairle chéanna do gach mac léinn Gaeilge tar éis dó/di cúrsa a thosú: is gá í a úsáid go réamhghníomhach idir rang seachtaine amháin agus rang na seachtaine ina diaidh. Is é sin le rá go mbíonn ort smaoineamh ar na focail, ar na frásaí agus ar na rialacha gramadaí agus iad a úsáid gach lá. Mura bhfaigheann tú an deis í a úsáid le daoine, bí ag caint leat féin! De réir a chéile a fhoghlaimíonn tú an teanga. Is mic léinn muid go léir i gcónaí.
13 Bealtaine, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
No comments:
Post a Comment
Is féidir do thagairtí a scríobh anseo, má bhíonn tú deas!